Hoopvol bericht in een hoopvolle tijd

Voor deze blog heb ik ervoor gekozen aardig wat woorden te gebruiken. Luister je liever? Ik heb de tekst ook voorgelezen en opgenomen. Ogen dicht en luisteren maar.

Misschien verwacht je dat een blog over hoop over de hoop op verandering gaat. Op andere of betere tijden.

Dit is niet zo’n blog.

Dit is een blog die verder gaat dan hoop die gebaseerd is op een bepaalde uitkomst.

Ik wil het hebben over hoop hier en nu. Want hoop is dichterbij dan je denkt.

Al weken, maanden, barst ik soms bijna van de hoop. Na de diepe en donkere periode in november en december, werden er als vanzelf weer sprankjes hoop voelbaar. Heerlijk om te merken vond en vind ik dat. Maar ik voelde me ook een beetje ongemakkelijk en durfde het niet te delen. Want is het wel geoorloofd, hoop voelen, nu?

Ik denk dat we er allemaal behoefte aan hebben. Aan hoop (of licht of hoe je het wil noemen). Dat zie, lees en hoor ik om me heen.

Misschien verlies of zoek jij af en toe hoop?

Ik begrijp je.

Echt. Want mijn eigen antwoord op voorgaande vraag is: "ja".

Ik zie het echter ook als een hoopvol teken om de hoop te verliezen. Hoop verliezen betekent mijns inziens ergens om geven, iets belangrijk vinden maar even niet meer weten hoe en wat.

Juist daarom deze blog. Omdat juist gevoelige (soms) hoopverliezers- en zoekers, zoals jij en ik, belangrijk zijn voor de hoop die we kunnen zijn.

Hoop Hoop is voor mij:

• De glimlach van een voorbijganger

• De heerlijke schaterlach van mijn nichtje die onlangs 1 werd.

• Het gezang van vogeltjes wanneer ik om 05.45 uur ’s ochtends het keukenraam opendoe en ze hoor zingen.

• Oog in oog staan met een goudhaantje.

• Het gedicht ‘De wonderen zijn de wereld nog niet uit’ van Han G. Hoekstra.

• Muziek van Stef Bos en Daniel Lohues.

• De zelfhelende snee in mijn vinger nadat ik vorige week woensdag in mijn vinger sneed tijdens het snipperen van een ui.

• De opluchting, verlichting en helderheid die ontstaat na het vrij laten stromen van emoties zonder ze te willen controleren en beredeneren.

• Liggen op de grond en je volledig gedragen voelen door die grond, door de aarde.

• Zien dat juist in het donker, in ‘donkere’ tijden, het licht duidelijker zichtbaar wordt.

• Woorden van Etty Hillesum.

• Dat er op velerlei manieren meer aandacht en meer waardering komt voor de natuur en het grotere geheel waar wij een onderdeel van zijn.

Zo kan ik nog een hele tijd doorgaan. Wanneer ik aandachtig leef, aandacht heb voor wat ik nu voel, zie, hoor, ruik, proef, is er zoveel hoop te ontdekken. Maar ik hoop dat je ook het eind van deze blog leest en dus houd ik het hierbij (mail me als je behoefte hebt aan meer voorbeelden ;-).

Vastlopen als hoop en zegen Ik zie ook hoop in vastlopen. En wat loopt er veel vast nu. Veel systemen die we kennen en waarmee we vertrouwd zijn, lopen vast. Ook veel mensen lopen vast. In het begin is de verandering die zich aandient of dat wat er gebeurt of vastloopt misschien niet gewenst. Dan is er verzet, verdriet, angst (ervaringsdeskundige hier). Verzet om het oude bekende te behouden of terug te krijgen. Of verzet om het gewenste nieuwe te bespoedigen. Door dat verzet lopen dingen nog meer vast (juistem, ervaringsdeskundige hier).

Ik ben hoop gaan zien in vastlopen omdat ik leerde dat vastlopen eigenlijk een prachtige uitnodiging is om te kijken naar wat er is, wat er werkelijk speelt. Nee, ik zeg niet dat dit makkelijk of comfortabel is. Maar ik ben hier niet om een makkelijk en comfortabel leven te leiden en jij volgens mij ook niet. We zijn hier om te leren. En leren is wat we kunnen van vastlopen. Daarom oefen ik met vastlopen zien als een uitnodiging en een zegen.

En omdat er nu op zoveel vlakken op zoveel plekken zoveel vastloopt, zie ik dit dus als een hoopvolle tijd.

Wat zou er gebeuren als we uitzoomen en werkelijk kijken, luisteren en voelen? Wat wordt er dan zichtbaar, hoorbaar en voelbaar?

Op persoonlijk niveau. Voor jou. Voor mij.

En op groter niveau. Voor ons allemaal. En het grotere geheel.

Hoop hier en nu De hoop die ik voel en waar ik eigenlijk heen wil, gaat dieper dan tijdelijke hoopvolle signalen. De hoop die ik voel is gebaseerd op wat ik voel en zie als natuur.

Op de natuur en essentie van de dingen.

Werkelijke hoop is in essentie zonder directe uitkomst. Niet ik hoop op… (sneeuw, zon, een nieuw huis, meer zelfvertrouwen, gezond zijn, etc. vul verder zelf maar in). Dan wacht je namelijk op iets anders dan wat er nu is. In dat wachten op iets beters of anders zit een wegbewegen van hoe het NU is.

Op mijn website staat:

“Dat wat je zoekt, is er al. Het idee van iets moeten of willen bereiken of veranderen om jezelf te leren kennen of om 'gelukkig', 'ontspannen' of 'tevreden' te zijn brengt je verder weg van jezelf.”

Regelmatig pas ik mijn teksten aan (en dit voorjaar krijg ik zelfs een geheel nieuwe website, scoop!). Maar dit is er tot nu toe altijd op blijven staan.

Omdat het zo raakt aan de kern van waar het mij om gaat.

Zijn met wat er is.

In zijn met wat er NU is, ligt vrede, stilte, licht, hoop besloten. De titel van deze blog, hoopvolle tijd, is dus een beetje misleidend. Het kan altijd een hoopvolle tijd zijn. Elke keer NU.

Niet hopen op verandering, maar hoop vinden in NU. Daar is namelijk werkelijke hoop te vinden.

Werkelijke hoop vraagt diep zien en voelen, moed en overgave. Als je werkelijk ziet en je overgeeft, moedig bent dus, dan kun je hoop en licht zien in de continue verandering die leven is. In het besef dat alles continu verandert. Je kunt je er, ogenschijnlijk, tegen verzetten. Maar dan verzet je je tegen de essentie van leven. Je kunt je er ook aan overgeven. Overgeven en vertrouwen op de oneindige beweging van ontstaan, bewegen, veranderen, vergaan en weer opnieuw ontstaan. Of daar in ieder geval mee oefenen (want nee, makkelijk en comfortabel is het niet per se (ja, dit is een understatement)).

En toch kies ik ervoor en wil ik ervoor kiezen, keer op keer weer, om me er aan over te geven. En mee te bewegen. Vanuit vertrouwen. Vanuit vertrouwen op het grotere geheel.

Hoop van binnenuit Ik denk dat hoop voelen niet gaat om iets buiten jou. Werkelijke hoop komt van binnenuit. Je geraakt voelen door iets wat je mooi of ontroerend vindt, is een herinnering aan wie jij werkelijk, in essentie, in de kern, bent. De schoonheid van het gezang van een merel horen, herinnert je aan je eigen schoonheid. En je geraakt voelen door andermans geluk, verdriet of lijden, herinnert je aan je eigen (potentiële) geluk, verdriet of lijden. En daar word ik blij van en put ik hoop uit. Want dat maakt dat we ons herkennen in elkaar, dat we op basis van die essentiële zaken verbinding kunnen ervaren. Als je die verbondenheid tussen mensen en ook natuur en het grotere geheel voelt, ziet, ervaart, dan is de stap klein naar de verbondenheid van alles met alles zien.

Dat is voor mij werkelijke hoop.

Want een logisch en natuurlijk gevolg van die werkelijke hoop is dat we andere keuzes maken dan dat we nu doen (op grote en kleine schaal, voor onszelf en anderen). Omdat we dan beseffen dat de mensheid klein is in relatie tot de rest. En dat we ons vaak veel te druk maken en ons veel te groot en belangrijk achten.

De hele coronasituatie is voor mij een teken dat wij als mensen het niet voor het zeggen hebben en dat vind ik een ui-ter-mate positieve ontwikkeling. We leven hier op aarde, samen met planten en dieren en andere levensvormen als onderdeel van een groter geheel. In dat leven hebben we rekening te houden met dat grotere geheel. Ik heb goede hoop dat al deze ontwikkelingen op lange termijn bijdragen aan meer compassie voor en inzicht in dat grotere geheel.

"I think hope is a glimpse of what's possible. I am hopeful because I get these glimpses and experiences that show me that what I'm working for, is real." - Charles Eisenstein

Je hebt misschien het einde van corona of de maatregelen niet in eigen hand. Maar in je dagelijkse leven kun je wel zelf kiezen. Klein stapje voor klein stapje. Heb lief. Mis je iets of iemand? Erken het, geef jezelf toestemming om het gemis te voelen, maak contact met de bron daarvan en heb het nog meer lief. Verwonder je. Zorg goed voor je lichaam en geest. Voel dankbaarheid. En cultiveer en verspreid dat om je heen. We hebben het allemaal nodig en het is dichterbij dan je denkt.

Liefs,

Rianne

Ps. “Leven ìs hoop”, hoorde ik mezelf 31 januari jl. tijdens de live dag van ‘Stil – mijn nieuwjaarsessenties’ zeggen. Waaraan een van de deelnemers toevoegde “Ja, en het leven is soms ook een hoop.” Dat ik over hoop schrijf, betekent niet dat ik mijn ogen sluit voor al het leed dat ook ervaren wordt. Ik ben heel goed in het voelen van mijn lijden, het lijden van anderen en van de hele wereld. En ik vermoed dat ik juíst daardoor ook zo goed ben in het voelen van licht en hoop.

---

Ps. Wil jij (weer) in contact zijn met jouw hoop? En wil je daar graag begeleiding bij? Dat is wat ik het allerliefste doe. Ik loop graag een tijdje met je mee. Kijk hier voor de mogelijkheden.