“Ik ga nooit een pelgrimsroute lopen.” Zei ik jaren geleden. Zo’n uitgezette route die heel veel anderen ook lopen, dat trok me niet. Elke stap die je zet, elke route die je loopt, waar dan ook, kan een pelgrimsroute zijn. Dat laatste vind ik nog steeds en toch ga ik in oktober een pelgrimsroute lopen. De Walk of Wisdom.
Hoewel ik (nog) niet precies weet waarom ik deze route ga lopen, worden sommige aspecten me tijdens de voorbereidingen duidelijk. Deze beschreven en grotendeels uitgezette route nodigt mij uit om op mijn eigen manier vorm te geven aan iets vaststaands. Iets wat voor mij niet vanzelfsprekend is. ‘Het’ op een manier doen die voor mij kloppend is, daar mag ik meer mee oefenen. Het vormgeven en lopen van de Walk of Wisdom nodigt mij daartoe uit.
Hoeveel kilometer wil ik op een dag lopen, hoeveel dagen wil ik er over doen, wel of geen rustdag, waar overnacht ik, woon ik wel of geen vertrekceremonie bij, wat neem ik mee, wil ik alleen lopen of soms ook samen, loop ik geheel in stilte of niet? Zomaar wat afwegingen die afgelopen weken voorbij kwamen. Afwegingen om te voelen: hoe wil ik het doen? Hoe is het kloppend voor mij?
Soms vind ik het moeilijk, dan wil ik het allemaal al weten. En soms geniet ik er intens van. Van het bewust voorbereiden, voelen wat klopt. En dat dingen magisch mooi samenkomen. Zoals de stille dagen in het Stiltehuis in Nijmegen waar ik het lopen mee afsluit. En het besluit om geen vertrekceremonie bij te wonen, maar zelf mijn eigen vertrekceremonie vorm te geven (want het markeren van het vertrek, daar heb ik wel behoefte aan). En voor dat laatste ga ik hulp vragen van anderen, van jullie, van jou. Daarover later meer 😊
Voor nu, een fijn weekend allemaal.
Liefs,
Rianne